Artikel in VK, column Haro Kraak, over wokeness en de breiwereld. Onze wereld is te wit, daarom aandacht voor diversiteit in het breien #diversknitty
Gavin Haynes
https://www.bbc.co.uk/programmes/m000d70h
Den Haag wil burgers tot reinheid verleiden
‘De ratten zijn zo doorvoed dat ze vaak zo groot zijn als katten’ Hart voor Den Haag.
https://www.hartvoordenhaag.nl/hart-voor-den-haag-breid-het-rattenoffensief-uit/
Breid het rattenoffensief uit.
https://images.app.goo.gl/AmMNEPAZakq4dSsF9
Afvalplan van de gemeenteraad - groenlinks
https://denhaag.raadsinformatie.nl/document/13009485/1
https://dewester.info/wp-content/uploads/2021/12/tekst-waterkwartier-dar-foto-scaled.jpg
Die vind je hier
Discourse analysis
Lucie Chateau
(Eerste acht minuten over memes en ideas that spread)
Video van Diggit over wie in samenzweringstheorieen gelooft. Dr. Piaa Varis (Tilburg?)
Gewone mensen, geen mensen met hoedjes in kelders.
Touristen/park rangers doen thumbs up bij Death Valley enmeer dan 55 graden celsius
Jolande Withuis vindt dat dragqueens het vrouwelijke stereotyperen en belachelijk maken, en daar mag je niets van vinden, en blackface is discriminatie. Waarom?https://www.trouw.nl/cs-be95b60a
The idea of ‘media richness’ comes from the field of communication studies, where it is used to refer to the ability for media to represent the information that is transmitted over it. Face-to-face communication is regarded as ‘rich’ because receivers of communication have access not just to the words spoken, but also the speaker’s tone of voice, his or her gestures, facial expression, posture, and even information that come from things like the kind of clothes he or she is wearing. Text-based communication is considered ‘lean’ because many of the cues we use in face-to-face communication are not available to us. From the point of view of discourse analysis, we can think of media richness as a function of the different modes a particular medium is able to represent. When looked at this way, the idea of media richness can actually be more complicated than it seems. For example, we might think of a handwritten letter as a particularly ‘lean’ medium because when we read it we cannot see the writer’s face or hear his or her voice. But there are other modes in the letter that are not usually available in face-to face communication, and these modes can actually be very expressive (such as handwriting, drawings, the way the words are arranged on the page, the texture or smell of the paper that is used). Furthermore, just because a medium is ‘rich’ does not mean that it is ‘better’. Sometimes people prefer ‘lean’ media (such as text messages) because they do not have to worry about communicating with and controlling lots of different modes such as their facial expressions. In other words, lean media usually have lower ‘transaction costs’. And just because a medium is ‘lean’ doesn’t mean that people can’t be very expressive when they use it. Media scholar Joseph Walther, in fact, noted that sometimes when using ‘lean’ media, people are more willing to express their emotions and reveal secrets, a phenomenon he called ‘hyperpersonal communication’.
Rank the media below based on how rich you think they are. Then explain your rankings to another person. Television WhatsApp Voice telephone Video-chat Print newspapers |
The medium is the message
For McLuhan, it was the medium itself that shaped and controlled "the scale and form of human association and action".[5] Taking the movie as an example, he argued that the way this medium played with conceptions of speed and time transformed "the world of sequence and connections into the world of creative configuration and structure".
Uit de resources van Jones et al.
In unit B1 we talked about the notion of remediation, the phenomena of old media being absorbed into new media. Compare the new media listed below with the old media that they have remediated. Think about how the old media and the new media are similar or different, and what the consequences of these similarities and differences are for users and for society as a whole.
Media | How are they similar? | How are they different? |
Letters – Emails | ||
Phone – WhatsApp/WeChat | ||
Television – YouTube | ||
Radio -- Podcasts |
Here’s the video for the last Activity in unit C2 (Table C2.2)
Now look at another ASMR video and answer the following questions:
How does the vlogger create effects through the interaction of the audio and visual channels?
How do each of the effects make you feel? How can you account for these feelings?
How does the vlogger use the objects in the video to create a social identity for herself? (What do these objects index?)
How does the vlogger create a relationship with her audience (interpersonal meaning) though things like gaze and the tone of her voice?
Why do you think videos like this are so popular?
Studie in Nature en Science over het effet van sm op polarisatie. Blijkt: het raakt vooral conservatieven.
The US 2020 Facebook and Instagram Election Study.
Echokamers bestaan eigenlijk niet (je komt altijd wel een keer in aanraking met een andere mening)
De meest bezochte websites zijn NIET de meest bekeken websites.
Ze keken naar hoe url’s die politiek nieuws bevatten gevolgd werden door de algoritmes
Ze keken naar hoe vaak de urls’ ontvangen, gezien en geliked, becommentarieerd of verder verspreid wereden.
https://www.theguardian.com/technology/2023/jul/27/meta-facebook-algorithm-2020-election
Zie ook VK 28-7-23
Lieke marsman over frans Timmermans en sylvana Simons en intersectionaliteit en platgetreden boulevards
VK 27 juli
Op deze website verwijzingen naar vergelijking twee kranten over hetzelfde onderwerp. Hoe kate anders behandeld wordt dan Meghan.
Is ook verwerking van Thibodeau en Boroditsky (2011) en Lakoff (2006)
Ook naar crime is a beast
Hele speech
Dames en heren, hier in het Oosterpark, op het Museumplein, in Suriname, in het Caribische deel van ons Koninkrijk en waar ter wereld u ook meekijkt.
"Binnen der Stadt van Amstelredamme ende hare vrijheydt, zijn alle menschen vrij, ende gene slaven." Zo luidde de officiële bepaling uit 1644. Samen met u sta ik hier in de stad die de vrijheid al eeuwenlang boven alles liefheeft. De hoofdstad van een land dat in de loop van de geschiedenis steeds weer heeft gestreden tegen tirannie en onderdrukking.
Maar wat binnen deze stad en binnen dit land vanzelfsprekend was, gold
buiten onze grenzen niet. Hier was slavernij verboden. Overzee niet. Van alle vormen van onvrijheid is slavernij wel het meest kwetsend, het meest vernederend, het meest mensonterend. Een medemens zien als koopwaar waarover je naar goeddunken kunt beschikken. Als een willoos werktuig om winst mee te maken. Dat je kunt vastketenen, verhandelen, brandmerken, afbeulen, straffen, straffeloos doden zelfs.
De afgelopen tijd hebben de Koningin en ik veel gesprekken gevoerd, in Nederland en op de eilanden in het Caribische deel van het Koninkrijk. We hebben gesproken met mensen die hun wortels hebben in Suriname en ook met mensen die een binding hebben met Indonesië. Onder hen mensen die maar drie generaties terug hoeven te gaan voor een familielid dat in slavernij werd geboren. Zij hebben ons duidelijk gemaakt hoezeer de pijn nog steeds in de haarvaten zit.
Dankzij het werk van gedreven onderzoekers weten we steeds meer over het Nederlandse slavernijverleden. We weten dat meer dan 600.000 mensen op Nederlandse schepen uit Afrika over de Atlantische Oceaan werden vervoerd om te worden verkocht als slaaf of te worden ingezet op plantages. 75.000 van hen overleefden de oversteek niet. We weten óók over de omvangrijke slavenhandel oostwaarts, in gebieden onder
VOC-bewind. En we weten over de wreedheden tegen de inheemse bevolking in de koloniën.
Maar er is ook zoveel wat we niet weten. In de archieven zijn veelal wel de dorre cijfers overgeleverd. Ze tonen ons de feiten door de bril van de boekhouder. Maar de stemmen van de tot slaaf gemaakten zijn verwaaid in de wind. Zij lieten nauwelijks sporen na.
Ik vraag me af: wat voelden deze mensen. Losgerukt uit hun gemeenschap. Afgesneden van hun cultuur, hun rituelen, de grond waar hun voorouders leefden. Wat dachten ze tijdens de reis, opeengepakt in bedompte ruimtes, de mannen vastgeketend, twee aan twee. Wat ging er door hen heen op de slavenmarkten onder de keurende blikken van de kooplieden, alsof ze geen mensen waren, maar vee. En wat ervoeren ze bij het horen van de kawina-drums of de tambú, hun eigen muziek die alleen in het geheim kon klinken?
Het wekt ontzag dat niet weinigen van hen de kracht vonden om in opstand te komen, ook al was het vaak met de moed der wanhoop.
Verzetsstrijders als Boni, Baron en Joli-Coeur daagden vanuit de uitgestrekte bos- en moerasgebieden in Suriname het onmenselijke slavernijsysteem uit. Hun heldhaftigheid - en die van vele anderen - getuigt van trots en kracht die niet te breken is.
Heel soms is de stem van een zwarte vrijheidsstrijder via geschreven bronnen aan ons overgeleverd. Zoals de stem van Tula, de leider van de opstand van 1795 op Curaçao. Vijf maanden geleden waren wij samen met onze oudste dochter op de plek waar hij woonde en werkte: de toenmalige plantage Knip. Hoe redelijk en menselijk klinken Tula’s woorden in onze moderne oren. Hij beriep zich op de idealen van de Franse Revolutie en de gelijkheid van alle mensen, ongeacht hun kleur. "Wij willen niemand kwaad doen’, zei hij. "Wij verlangen niet anders dan onze vrijheid." Het antwoord van het bevoegd gezag was bruut en genadeloos. Tula werd als straf geradbraakt en onthoofd.
Wij dragen de gruwelijkheid van het slavernijverleden met ons mee. De gevolgen daarvan zijn vandaag nog steeds te voelen in racisme in onze samenleving. Op 19 december vorig jaar heeft de minister-president namens de Nederlandse regering excuses aangeboden voor het feit dat mensen in naam van de Nederlandse staat eeuwenlang tot handelswaar
zijn gemaakt, zijn uitgebuit en mishandeld.
Vandaag sta ik hier voor u. Als uw Koning en als deel van de regering maak ik vandaag deze excuses zelf. Ze worden door mij met hart en ziel intens beleefd. Maar voor mij is er daarnaast nog een andere persoonlijke dimensie. Slavenhandel en slavernij worden erkend als een
misdaad tegen de menselijkheid. De stadhouders en de koningen van het Huis van Oranje-Nassau hebben hier niets tegen ondernomen.
Ze handelden binnen het kader van wat toen wettelijk geoorloofd werd geacht. Maar het slavernijsysteem illustreerde het onrecht van die wetten. De Tweede Wereldoorlog heeft ons geleerd dat je je niet tot het uiterste achter wetten kunt verschuilen wanneer medemensen tot beesten worden gereduceerd en aan de willekeur van machthebbers zijn overgeleverd. Op een gegeven moment groeit de morele plicht om op te treden. Temeer daar slavernij hier in Europees Nederland strikt verboden was. Wat in de koloniën en in de handel overzee normaal werd gevonden
en op grote schaal werd gepraktiseerd en aangemoedigd, was hier niet toegestaan. Dat wringt.
Het onafhankelijke onderzoek waartoe ik heb besloten, zal méér licht werpen op de precieze rol van het Huis van Oranje in de koloniale geschiedenis en de slavernij. Maar voor het overduidelijke gebrek aan handelen tegen deze misdaad tegen de menselijkheid, vraag ik vandaag, op deze dag dat we samen het Nederlands slavernijverleden herdenken, vergiffenis.
Ik realiseer me heel goed dat lang niet iedereen dezelfde gevoelens heeft bij deze herdenking. Er zijn ook inwoners van Nederland die het aanbieden van excuses zo lang na de afschaffing van de slavernij overdreven vinden. Zij ondersteunen echter in overgrote meerderheid wél de strijd voor gelijkwaardigheid van alle mensen, ongeacht kleur of culturele achtergrond.
Daarom wil ik u vragen: stel uw hart open voor al die mensen die hier vandaag niet zijn, maar die wél samen met u willen werken aan een samenleving waarin iedereen volwaardig kan meedoen. Respecteer dat er verschillen zijn in beleving, achtergrond en voorstellingsvermogen.
Tijdens de gesprekken die de Koningin en ik hebben gevoerd met nazaten van tot slaaf gemaakten, zei een van hen: "we moeten los van de verkramptheid. Fouten maken mag." Iemand anders zei: "laten we het ongemak omarmen." Er is geen blauwdruk voor het proces van heling, verzoening en herstel. We betreden samen nieuw gebied. Laten we elkaar steunen en vasthouden!
Het is vandaag zestig jaar geleden dat een groep Surinaamse Nederlanders door de binnenstad van Amsterdam trok met spandoeken waarop stond ‘Ketie Kotie fri moe de’. Zij ontstaken het herdenkingsvuur dat wij vandaag brandend houden. Dit is een belangrijke dag voor iedereen die een binding heeft met Suriname, óók degenen van wie de voorouders als contractarbeiders naar de kolonie kwamen.
Ik hoop dat de nakomelingen van tot slaaf gemaakten en van hen die gedwongen arbeid verrichtten in andere delen van de wereld zich vandaag opgenomen voelen in dit samenzijn. Dat zij zich evenzeer gehoord voelen. Mensen uit het Caribische deel van het Koninkrijk. En de
vele Nederlanders die een binding hebben met Indonesië en die de pijn van grof onrecht in het verleden met zich meetorsen.
We hebben allemaal onze eigen familiegeschiedenis. Onze eigen emoties. Onze eigen culturele traditie die houvast geeft. Onze rituelen die troosten, symbolen die bemoedigen, woorden van wijsheid die weerklinken in ons hart. Al die tradities zijn kostbaar en verdienen respect. Maar laten we in het verlengde daarvan elkaar de hand reiken en samen bouwen aan een wereld zonder racisme, discriminatie en economische uitbuiting.
Na erkenning en excuses mogen we samen werken aan heling, verzoening en herstel. Zodat we uiteindelijk allen trots kunnen zijn op alles wat we delen. En kunnen zeggen:
Ten kon drai. Tijden zijn veranderd. Den keti koti, brada, sisa. De ketenen zijn verbroken, broeder, zuster. Ten kon drai. Tijden zijn veranderd. Den keti koti, fu tru! De ketenen zijn verbroken, echt waar!
