Waarom verbale agressie steeds een graadje erger lijkt te worden.
De norm verschuift. Het midden wordt breder, en dus moeten de uitersten verder weg worden gevonden. als je gebruik maakt van het bestaande repertoire, en het gaat over gevoelens, dan is het noodzakelijk dat je de taal ververst want gevoelens stompen af. Ze worden murw, ze ontwikkelen eelt: je voelt het niet meer.
Daarom: taalverruwing, taalvernieuwing, verversing en verergering. Als versterkers de kracht niet meer hebben, een nieuwe variant maken. Verbleking maakt dat je steeds nieuwe versterkers maakt.
Ook: om jezelf te kunnen horen, voelen, jezelf serieus te nemen, moet je voelen, moet je jezelf heftig uiten, het is particulier, eigen, van jou, dus heel erg erg.
Als je alleen bent, achter je scherm, dan krijg je geen direct weerwoord, en je ziet niet wat de ander voelt. Zo ontstaat de put.
Je moet hard roepen om gehoord te worden. Verontwaardiging dat er nooit geluisterd wort. Als ze bang zijn dat we ze niet serieuws nemen, als het maar een beetje is. Het moet goed gehoord worden, en daarom wordt het aangezet, daarom wordt hard geschreeuwd. Je moet jezelf uit die put schreeuwen.
Eigenlijk verkeerde metafoor, die polarisatie. Het moet juist hoog/laag en trechter zijn, of links/rechts en fuik.
De gevoelsinflatie en de eenzaamheid.
Compenseren: Dus steeds meer bleaching en dus vernieuwing, en dus opschuiven. Tragisch en meelijwekkend. Eenzaam, alleen, zielig. Hoe help je die mensen?
