oud werk

1. Koor

Vanavond koor. Vandaag de contactmevrouw aan de lijn gehad. Het ging wonderwel goed. Kreeg eerst een antwoordapparaat. Van een mevrouw. Met een vibrerende, gebroken soprano (schat ik), dus dat belooft veel goeds: een bejaardenkoor! 'U bent wel degelijk [triller] bij nummer [triller] 10893489, spreekt u [triller] na de piep.' Het tweede telefoonnummer bleek te leven. Deze dame klonk normaal. Alleen: ze vroeg of ik misschien een man was. En: dat was nou jammer, want ze hebben mannen nodig. Maar ik mocht toch komen. En nu moet ik dus op zijn minst een keer gaan kijken. En dan zie ik mezelf alweer zitten: langs de rand, verkrampt naar beneden starend, minzaam zwijgend, heel erg niet wel aanwezig. Ik sta-hang erbij, mijn ziel onder mijn arm, maar dat zo nonchalant mogelijk, door heel erg in mijn agenda te gaan bladeren, of heel erg in mijn wijnglas te staren, of heel erg geinteresseerd de posters aan de muur te bestuderen. Maar zo spontaan kwasi naief rondkijken dat anderen je automatisch aanspreken, dat kan ik niet. En natuurlijk: als iemand het waagt mij aan te spreken, dan klaar ik helemaal op, dan word ik ineens vloeibaar van aardigheid, en dan weet de ander prompt niet meer wat hij moet zeggen. Want ik meen meteen weer mezelf binnen te moeten slijmen door een grapje te maken. Een typisch Hollands grapje, of course. Zo'n mens vraagt bijvoorbeeld of ik al eerder gezongen heb - want zoiets vraag je dan en ik ga dan zeggen: "O ja, hoor, maar dat mag geen naam hebben, want ik ben zo vals als de nacht ('faux comme la nuit') maar ik kan het niet laten, hè." Einde gesprek. Het kan zijn dat de persoon in kwestie nog even jaja knikt, ten teken dat ze er niets van begrepen heeft maar het kan ook zijn dat ze gewoon doet alsof er ineens (hé hallòòò!) een bekende binnenkomt. Weer alleen. En de mevrouw die ik vanmorgen sprak, die is er wel, en ze heeft me allang gezien, maar ze is gewoon nurks. Want Frans. En in arren moede ga ik hulpeloos naast andere dames staan, en na loop van tijd durf ik te vragen of ik mee mag kijken, want ik heb natuurlijk geen muziek, en ik beweeg dan alleen maar braaf met mijn lippen en kijk af en toe naar de dirigent, en hoop dat iedereen denkt dat ik verdomd snel van blad kan zingen. Ik krijg zelf schik in mijn toneelspel, ik slaag er zelfs in mijn strottehoofd te laten bewegen zonder geluid te maken, jaja, ik beweeg mijn middenrif met stootjes zodat het lijkt alsof ik buikademhaal. Maar op een gegeven moment, als we een stukje heel vaak hebben overgedaan, dan durf ik met geluid te zingen en natuurlijk is het dan hartstikke vals. De dirigent doet alsof hij niets gehoord heeft, maar ik zie alle andere dames omkijken en met elkaar fluisteren, en dan zie ik ze zeggen, bijna op volle geluidssterkte: Wie is dat in godsnaam? Wat doet die hier? In het Frans natuurlijk. En dan halen de buurvrouwen op zo'n typisch Franse manier heur schouders op. En dan kijken ze op zo'n typisch Franse manier weer vilein voor zich uit.
O, ik haat die Fransen. Die minachting voor alles wat ze niet kennen. Dus wat mij betreft blijft het bij een keer, vanavond.
Ja, kom zeg: graag of niet.




Abonnement