M&MGate

 Epic, era, gate: op sociale media is overdrijven tot een kunstvorm verheven

27 januari 2023

Het was niet makkelijk om deze week het vermakelijkste non-nieuwtje aan te wijzen, maar kroketgate was een grote kanshebber. Misschien moet ik dit even toelichten voor degenen die de afgelopen dagen met hun neus in een moeilijk, dik boek zaten. Kroketgate komt erop neer dat juicekanon Yvonne Coldeweijer de weduwe Hazes van de rechter geen gecremeerde kroket meer mag noemen.

Het was het soort nieuws waar je een vers wit bolletje omheen wil vouwen om er grote, gedachteloze happen van te nemen. Smakelijk, ook dankzij dat zakje mosterd dat je er altijd bij krijgt, als je maar niet te lang nadenkt over wat je aan het consumeren bent.

Toch heb ik zowaar nog meer gesmuld van M&M-gate, om in laag nutritionele sferen te blijven. Tucker Carlson, Fox News-presentator en net als Rachel Hazes behept met de teint van een Mora-snack, was met gefronste wenkbrauwen van leer getrokken tegen de pratende M&M-figuurtjes uit de reclames, en had zijn conservatieve achterban geïnspireerd hetzelfde te doen.

763_1.webp

Tucker Carlson bespreekt 'woke' M&M's op Fox News.Beeld Fox News

Het was nog tot daaraan toe geweest dat die neurotische oranje M&M zo te koop liep met zijn angstprobleem, maar de nieuwe inclusiviteits-M&M (paars met een kern van pinda) had het echt te bont gemaakt. Te woke, natuurlijk, maar volgens Carlson ook te dik. Kwam nog bij dat de bruine M&M haar naaldhakken had ingeruild voor comfortabelere blokhakken en de groene M&M geen kittige knielaarzen meer droeg maar seksloze witte gympen. En hielden die twee nu elkaars handje vast?

Om Carlsons relaas samen te vatten: konden de vrouwtjes-M&M’s in godsnaam gewoon gewillige eye candy blijven? Of zou woke pas rusten als echt álles kapot was?

Het is nogal kluchtig allemaal, en als je bij het woord ‘gate’ nog denkt aan het aftreden van president Nixon, kom je bij kroketgate en M&M-gate bedrogen uit. Op sociale media volgen de gates elkaar sneller op dan dat er noemenswaardige dingen kunnen gebeuren, laat staan politieke schandalen met grote, historische gevolgen. We zijn zelfs al bij de tweede kroketgate aanbeland – de eerste speelde zich niet af in de rechtbank maar in 2017 op de reservebank van Feyenoord, waar spits Michiel Kramer een broodje kroket had zitten verorberen, tegen het zere been van trainer Giovanni van Bronckhorst.

Het moet natuurlijk ook wat met mensen doen, al scrollend van relletje naar nietsigheid naar wissewasje gaan, wetend dat ze een prima leven kunnen leiden zonder ook maar iets mee te krijgen van wat er op sociale media gebeurt. Hebben ze toch weer een uur over de Hazesjes zitten filosoferen. En moeten ze hun mening over het schoeisel van de groene M&M niet eens herzien?

Het is een schrale troost, maar een gate klinkt tenminste nog als iets waaraan je geheel terecht zeeën van tijd aan hebt verspild

Wokisme Emma Curvers

 

COLUMNEMMA CURVERS

Wie wokisten tot maatschappelijk gevaar verklaart, geeft vooral desinteresse in discussie aan

27 januari 2023

Laat ik eerst toegeven: ook ik sla aan op vrijwel alles waarin het woord ‘woke’ voorkomt. Alleen al deze week las ik dat ‘woke’ ervoor heeft gezorgd dat een Utrechts restaurant de ganzenlever van de kaart haalde, ik zag dat M&M’s hun woke snoep door antiwoke Amerikanen on-woke had gemaakt en toen toch weer woke, en dat woke had geëist dat een nummer van Aretha Franklin werd gecanceld wegens transfobisch – de Natural Woman had Natural Person moeten zijn. Bent u al boos? Prima, lees verder.

Woke zou ook hebben toegeslagen op de Universiteit van Amsterdam, waar vorige week docent Laurens Buijs zich opwierp als klokkenluider: hij stelde in studentenblad Folia dat ‘woke cultuur de academische vrijheid bedreigt’. Buijs zegt dat hij kritiek krijgt op zijn onderzoek naar homofobie in de islam en moeite heeft met het krijgen van financiering. Hij voelt zich steeds vaker ‘een slecht persoon’. Dat er iets schuurt tussen studenten en docenten op universiteiten is geen nieuws, maar het blijft interessant: hebben onderwijs en wetenschap te lijden onder een verbeten strijd tegen ongelijkheid?

Het debat kwam er niet, want Buijs ontkent dat er een wetenschappelijke basis is voor het bestaan van ‘non-binaire mensen’. Dat mag uiteraard, maar hij noemt het verschijnsel ook een ‘hype’ en ‘dwaalspoor’ dat de ‘samenleving sloopt’. Iedereen woest, de UvA deed afstand van zijn uitspraken en één student riep zelfs op tot Buijs’ ontslag. Presto: het bewijs voor de woketerreur en verstikkende cancelcultuur was geleverd. Buijs troostte zich online in de armen van rechtse politici, journalisten en andere wokehaters, riep woke nog maar eens uit tot ‘levensgevaarlijk’ en vroeg zich algauw af ‘welke belangen’ erachter zaten.

Nu wil ik als de UvA-commissie klaar is best nog weten of de academische vrijheid in het geding is, maar ik ben eigenlijk al hondsvermoeid door bovenstaand ritueel. Het gesprek over Buijs’ geval is complex, en wordt juist klemgezet door de lens woke/niet-woke. Waar wordt verkondigd dat woke een levensgevaarlijke dreiging is, dient het debat zelf doorgaans als bewijs voor de stelling. Het is inmiddels een functie van het woord ‘woke’. Dat is afkomstig uit zwart anti-racistisch activisme, en was een paar jaar terug nog een term waarmee je jezelf trots tot strijder tegen sociale ongelijkheid kon uitroepen. Conservatieven die dat bloedirritant vonden, kaapten ‘woke’ om activisten belachelijk te maken, en plakken het inmiddels op alles dat links en progressief ruikt, van elektrische auto’s tot erwtenburgers. Zo roept er uiteraard niemand op tot het cancelen van A Natural Woman: de oproep was afkomstig van een woke-parodie-account, maar goed, da’s een detail.

Woke is een stok geworden om links mee te slaan, net als politieke correctheid in de jaren negentig – alleen bestonden er toen geen sociale media, waar de infrastructuur gemaakt is voor escalatie. Woke is een ideaal alarmwoord; met de tegenstelling woke/antiwoke spreek je in potentie honderd procent van de bevolking aan. Maar wie wokisten tot maatschappelijk gevaar verklaart, geeft vooral desinteresse in discussie aan. Als iemand roept dat woke een levensgevaar is, zie ik voor me dat diegene midden in mijn kantoor een handkar vol mest omkeert: we hebben er niks aan, maar we staan wel de troep weer op te ruimen.

Intussen drukt woke/antiwoke een vage Amerikaanse neptegenstelling door die hier niet past en niemand helpt. Wat weinig is belicht, toen begin januari onderzoek naar polarisatie van het CBS verscheen: polarisatie wordt in Nederland vooral gevoeld – op veel onderwerpen is juist meer overeenstemming dan mensen denken. Triest en hoopgevend tegelijk. Mijn voornemen is dus om mezelf buiten het binaire woke/non-woke te plaatsen, in de categorie: zij die met rust gelaten willen worden.

online bronnen voor argumentatie (vwo, slides)

 Hier zijn bronnen te vinden

en hier ook:

Argumentatie Brave Space

Woke cultuur bedreigt de academische vrijheid bij sociale wetenschappen

Laurens Buijs, gisteren - 12:15

Betreft

Sociaal wetenschapper, UvA-docent en ondernemer Laurens Buijs vindt dat het onderwijs- en onderzoekklimaat bij sociale wetenschappen niet meer te harden is onder invloed van de in zijn ogen ‘woke cultuur’ binnen de afdeling. ‘Mij wordt steeds vaker het gevoel gegeven dat ik een slecht persoon ben.’

Foto: Marc Kolle

Diversiteitsbeleid is aan een grote opmars bezig op de UvA. Als een octopus is het beleid zich via allerlei commissies aan het nestelen in de organisatie – op het centrale, facultaire en opleidingsniveau. Daar houdt men zich onder andere bezig met het creëren van bewustzijn over ‘unconscious bias’, het tegengaan van ‘microagressies’ en het ‘dekoloniseren’ van het curriculum. Maar over de schaduwzijde van dit beleid is op de UvA geen gesprek mogelijk.

 

Paard van Troje

Het diversiteitsbeleid in de huidige vorm is een paard van Troje, waarmee het radicaal ‘woke’ gedachtengoed de organisatie wordt binnengehaald en in sneltreinvaart wordt genormaliseerd. Terwijl de UvA zich in de communicatie steeds explicieter moreel verheven positioneert vanwege het diversiteitsbeleid, staat de academische vrijheid te wankelen, onder druk van toenemende politieke correctheid en dogmatische linkse ideologie, in het bijzonder bij de sociale wetenschappen.

 

Dat ervaar ik zelf aan den lijve, als interdisciplinaire sociaalwetenschapper die werkt aan thema’s als gender en seksualiteit, de multiculturele samenleving en coronabeleid. Hoewel ook ik me als links en progressief identificeer, is er voor het werk dat ik doe en de standpunten die ik inneem op basis van wetenschappelijk onderbouwde argumentatie, steeds minder ruimte.

Het verschijnsel ‘non-binair’ en de bijbehorende obsessie met ‘pronouns’ zie ik als een lege hype 

Pseudowetenschap

Vanuit mijn expertise over androgynie ben ik bijvoorbeeld kritisch op het verschijnsel ‘non-binair’ en de bijbehorende obsessie met ‘pronouns’ (persoonlijke voornaamwoorden). Dit verschijnsel zie ik als een lege hype in de hoogmoderne samenleving, zonder wetenschappelijke basis in de biologie, psychologie en antropologie. Er is solide bewijs voor het bestaan van mannelijke vrouwen, vrouwelijke mannen en transgenders. Maar het emanciperen van een minderheidsgroep die zich geheel buiten de ‘gender binary’ begeeft is in mijn ogen een gevaarlijk en pseudowetenschappelijk dwaalspoor.

 

Slecht persoon

Het debat hierover kan echter amper gevoerd worden zonder dat ik word beschuldigd van discriminatie. Studenten en collega’s zeggen dat ik met mijn standpunten hun ‘safe space’ schend en zien dat als een ‘microagressie’. Ik vind het natuurlijk geen probleem als men het in de academische arena met mij oneens is; dat is juist onderdeel van een gezond academisch debat. Maar mij wordt steeds vaker het gevoel gegeven dat ik een ‘slecht persoon’ ben die geen recht van spreken heeft. En dat terwijl ik standpunten inneem waar ik wetenschappelijke expertise over heb, onderzoek naar doe en over publiceer.

 

Als onderzoeker van homofoob geweld in Amsterdam zie ik al jaren een zorgelijke oververtegenwoordiging van Marokkaans-Nederlandse jongens in de dadergroep. Ik ben nu bezig met een nieuw onderzoek, waarin ik de rol van de Islam in homofoob geweld kritisch wil onderzoeken. Ondanks het feit dat ik mij altijd expliciet heb gedistantieerd van rechts-populistische politici die mijn onderzoek probeerden te gebruiken voor hun islamofobe agenda, wordt mijn onderzoek op de UvA snel gewantrouwd. Ik ben als criticus op de homofobe tendensen binnen de Islam vaak weggezet als een ‘homonationalist’ – iemand die homo-emancipatie zou gebruiken voor een nationalistische agenda. Hierdoor wordt het steeds moeilijker om binnen de UvA institutionele steun (begeleiding en financiering) te vinden voor het onderzoek dat ik graag zou willen doen.

 

Corona

De coronaperiode heb ik ervaren als een nieuw dieptepunt wat betreft academische vrijheid op de UvA. Vanuit mijn expertise in Science & Technology Studies (STS) was ik kritisch op de vaccinatietechnologie en de QR-pas. Een normaal debat hierover op de UvA bleek amper mogelijk. Wie ook maar enigszins kritisch was op de maatregelen, werd weggezet als ‘wappie’, ‘complotdenker’ en ‘extreemrechts’. De solidariteit moest liggen bij de kwetsbaren. Voor een discussie over de vraag of de maatregelen eigenlijk wel grondwettelijk waren, was geen ruimte. Mijn kritische bijdragen over het coronabeleid werden op de UvA zo slecht ontvangen, dat ik onder meer een functie bij de summer schools ben verloren na bijna vijftien jaar trouwe dienst.

 

Er is op de UvA over veel thema’s een stevige norm – doorgaans ingegeven door de politiek van gevestigde linkse partijen – die de kaders bepaalt waarbinnen gedacht en gesproken mag worden. Personen die afwijkende standpunten innemen en andere argumentaties gebruiken, kunnen snel beschuldigd worden van het schenden van de sociale veiligheid of het kwetsen van minderheden. Zo leidt het diversiteitsbeleid van de UvA steeds meer tot een ideologische monocultuur. En dat terwijl goede en gezonde wetenschappelijke kennisproductie alleen kan bestaan bij de gratie van radicale academische vrijheid en alle ruimte voor het pluriforme debat.

 

Klokkenluider

Ik vind het niet te verantwoorden dat op de UvA niet wordt nagedacht over de vraag hoe diversiteitsbeleid te verenigen is met academische vrijheid. Ik heb de afgelopen jaren de sfeer zien veranderen bij sociale wetenschappen. Van de bonte groep wetenschappers met een open houding naar de meest uiteenlopende stemmen is niet veel meer over. Het debat is aan het versmallen en de grenzen daarvan worden steeds meer bepaald door dogmatische politieke ideologie die toch het best te beschrijven is als ‘woke’. Ik heb mij daarom onlangs gemeld bij het College van Bestuur via de Klokkenluidersregeling, en heb hen opgeroepen om de zorgelijke ontwikkelingen te onderzoeken en met een actieplan te komen om de academische vrijheid te redden.

Ruimte voor diversiteit vraagt niet alleen een ‘safe space’, maar ook een ‘brave space’

Brave space

De UvA moet natuurlijk trots zijn op de inspanningen om diversiteit en inclusie op de agenda te zetten. Ook onze universiteit heeft allerlei traditionele normen op het gebied van witheid, mannelijkheid en heteronormativiteit stevig geïnstitutionaliseerd. Het is belangrijk dat we dat bekijken en oplossen. Maar een diversiteitsbeleid dat zich slechts richt op stokpaardjes uit de links-progressieve politieke agenda is niet houdbaar, omdat wetenschappers met andere overtuigingen daarmee paradoxaal genoeg worden uitgesloten.

 

Ruimte voor diversiteit betekent daarom óók ruimte voor verschillende standpunten, meningen en politieke overtuigingen. Dat vraagt niet alleen een ‘safe space’, maar ook een ‘brave space’, waarin we in principe altijd dapper in gesprek gaan met andersdenkenden vanuit argumenten, zelfs als hun standpunten ons schokken en kwetsen. Dat is een les die de UvA nu snel moet leren, voordat er niets meer over is van onze unieke sociaalwetenschappelijke traditie die zich juist kenmerkt door dwarsdenkers en dissidenten.

 

Laurens Buijs is docent bij Interdisciplinaire Sociale Wetenschap (ISW) en heeft sinds 2016 een onderneming op het gebied van diversiteit en inclusie.

Sire - Verlies Elkaar Niet

 Sire 

https://sire.nl/

Bas Heijne over haatcabaret

 Rechtse humor, oudejaarsconference van Chris van der Ende.

Speeches voor RDPA

 Andere speeches dan die in Tekstanalyse.

1. Speech Rutte, aanbieding excuses Slavernij

2. De jeugd van tegenwoordig - Piet Gerbrandy

3. Small Dick Energy - Maxim Februari

Small dick energy frontaal naakt

  

Small dick energy

Peter Breedveld

Troglodiet Andrew Tate zat Greta Thunberg op Twitter te sarren door op te scheppen over zijn wagenpark. “Vertel me er alles over”, reageerde ze, “mail me op smalldickenergy@getalife.com.” Tate was op zijn nummer gezet en toen hij kort daarna werd gearresteerd, was het feest compleet. “Nu zal zijn naam voor eeuwig verbonden zijn met “small dick energy”, twitterde iemand.

De hele wereld lachte om small dick energy, maar in het licht van de nieuwe politieke correctheid rond body-shaming vond ik dat best hypocriet. Fatsoenlijke mensen lachen vrouwen niet meer uit om hun dikke kont of kleine borsten, hoezo is het wel in orde mannen met kleine piemels belachelijk te maken?

Ik tweette er iets over en mensen die normaal zo scherp zijn als het gaat om grappen over uiterlijkheden, beperkingen en lichamelijke afwijkingen, schoten nu krampachtig in de verdediging. “Andrew Tate is een verschrikkelijke man”, zeiden ze. “Die verdient het om vernederd te worden.” Verschillende mensen wezen erop dat we helemaal niet weten hoe groot of klein Tates piemel is en dat de grap dus helemaal niet over zijn piemel ging.

En meer van dergelijke, abominabel povere argumenten.

Kleine piemel

Tate verdiende een vernedering, dat staat buiten kijf, en Thunbergs reactie op zijn gesar was een slam dunk, zonder meer. Maar juist omdat het niet over Tates piemel ging, was haar sneer over small dick energy zo ongepast. Ze schoot met hagel op Tate, en raakte onschuldige omstanders, mannen met een kleine piemel. Mannen die daar misschien echt mee zitten.

Ik zal meteen bekennen: ik heb ook grappen gemaakt over kleine pikkies. Maar ik ben minder verkrampt over foute grappen dan de meeste Gutmenschen. Ik gebruik het uiterlijk van Annabel Nanninga tegen haar, omdat dat in perfecte harmonie is met haar karakter. Ze ziet eruit en gedraagt zich als een tank. Ik lach Jan Dijkgraaf uit om zijn uiterlijk. Ik spot met de overgevoeligheid die tegenwoordig heerst rond zaken als autisme en dyslectie. Geen zorgen, ik mankeer zelf het één en ander, daar mag u om lachen. Doet u ook. Heel vaak en verbeten. Maar het is wel fout, natuurlijk, mensen uitlachen om dingen waar ze niks aan kunnen doen.

Maar als je zo hypercorrect bent over al die zaken, als je mensen cancelt omdat ze de verkeerde pronouns gebruiken, ben je het aan je stand verplicht je te onthouden van grappen over kleine piemels. Jullie hadden allemaal moeten zeggen: “Greta, dat kan niet, wat je doet.”

Slecht in bed

Want je weet allemaal dat ze het signaal afgaf dat mannen met kleine piemels belachelijk zijn. Dat een kleine piemel de oorzaak is van typisch machogedrag, zoals opscheppen over je poenige auto. Dat als je zo nadrukkelijk het alfa-mannetje uithangt, dat wel compensatie zal zijn voor het feit dat je een kleine piemel hebt. Dat je wel niks klaar zult spelen in bed.

Iemand, die het grapje over small dick energy verdedigde, legde uit dat het helemaal niet erg is om een kleine piemel te hebben, dat je vrouwen op andere manieren kunt bevredigen. Ik denk niet dat er mannen met kleine piemels zijn die daar troost uit putten.

Kleine piemels zijn al sinds de oertijd onderwerp van gemene grappen. Veel mannen, en de laatste jaren stijgt hun aantal, ondergaan daarom penisvergrotingsoperaties. Die zijn niet zonder risico, en er gaat wel eens een patiënt dood. Saillant: de meeste mannen die hun piemel willen laten vergroten, hebben een piemel van gemiddelde grootte.

Small dick energy.

Afval scheiden

Greta heeft dus Tate niet vernederd, maar duizenden, misschien wel tienduizenden andere mannen die keurig hun afval scheiden en met het openbaar vervoer gaan om de aarde te redden, elke avond de preferred pronouns uit hun hoofd leren van alle mensen die ze kennen. Mannen met een complex over hun piemel. Of die misschien geen complex hadden maar die hebben gekregen door Greta’s grapje. Je weet het niet. 

Het valt me op dat de mensen die ik vaak spottend “wokies” noem, puurhartigen die nog nooit in hun leven een faux pas hebben begaan, nooit door rood lopen en rinkelend met een belletje over straat gaan om de insekten te waarschuwen zodat ze niet per ongeluk worden vertrapt, de types die apestront gaan als je “transvrouw” aan elkaar schrijft, meedogenloos wreed kunnen zijn jegens mensen die ze als minderwaardig beschouwen. Als je ze aanspreekt, “call-out” heet dat in wokietaal, hebben ze een heel evangelie klaar ter rechtvaardiging van hun gevoelloosheid. 

Maar ik zie jullie. En jullie zien jullie ook.

argumentatie

 online neerlandistiek over argumentatie, drie colleges.

1. wat is standpunt/argument

2. wat zijn argumentatiestructuren

3. waarin verschilt tegenargument en weerlegging