Aanvallende beleefdheid

Pas was ik wat achter met lezen en had ik dus nog wat juweeltjes tegoed. Een column van vorige week van A.L. Snijders vond ik bijzonder charmant. Hij ging over Adriaan van Dis en met name de term die hij verzonnen had: agressieve beleefdheid. Net als Snijders vind ik dat een mooie vondst.Het is eigenlijk een oxymoron; de woorden spreken elkaar zo'n beetje tegen. Maar dat maakt de uitdrukking des te sterker.

Enfin, dit is wat A.L. Snijders er over zegt in z'n column:

In het 5 jaar later-gesprek met Jeroen Pauw komt Adriaan van Dis met een opmerking die mij doet denken aan Monte Carlo en het incident op het landelijke stationnetje: ‘Ik ben soms aardig, maar in mij zit ook een boze man, die ik niet toon, omdat ik geloof in aanvallende beleefdheid.’Aanvallende beleefdheid, daar heb ik nog nooit van gehoord. Hij legt het gelukkig uit. Als er weer eens gezeik is met vreemdelingen, vluchtelingen, jihadisten, en hij ziet bij de bushalte een vrouw met een lap over haar hoofd, dan groet hij haar nadrukkelijk, als teken dat hij niet wil dat zij apart gezet wordt. Hij ziet dat zo’n vrouw schrikt van zoveel vriendelijkheid, daarom noemt hij het aanvallende beleefdheid. De achterliggende idee is dat de kinderen en kleinkinderen van deze mensen in ons type maatschappij ‘vanzelf’ zullen losraken van de scherpe kanten van hun geloof, zoals dat ook met ons eigen christendom gebeurd is.Het is duidelijk, Adriaan van Dis is een vooruitgangsdenker. Mijn aard is pessimistischer, maar ‘aanvallende beleefdheid’ is een prachtige vondst, die ik misschien ook op het menu moet zetten.

Heerlijk, en zo veel malen te verkiezen boven het tegendeel (passieve agressiviteit). Nu nog even oefenen op het geaffecteerde stemmetje van de heer Van Dis....